Leestijd: 4 minuten
Ik had laatst mijn nichtje van 4 op bezoek en die vroeg me wat ik ‘later als je groot bent’ wilde worden toen ik haar leeftijd had. Ik antwoordde dat ik toen dierenarts wilde worden en dat ik dit ook ben geworden. Mijn nichtje was vervolgens zo scherp om op te merken dat ik paardenarts ben geworden en geen dierenarts…
True.. Maar mijn verdediging is dat toen ik 4 jaar was er nog niet zoveel dierenartsen waren die alleen paard deden. Het heette toen gewoon dierenarts. En dus ben ik naar mijn mening geworden wat ik vroeger op 4 jaar ook al wilde zijn. En zo is het verhaal bij veel van mijn collega’s ook. Al vanaf jonge leeftijd droomden we ervan om met dieren te werken. Om dieren beter te maken en hun baasjes weer blij. In mijn hoofd was het beeld van het leven als dierenarts ongeveer net zo zoetsappig als die van een Hallmark-kerstfilm.
De realiteit is wel even anders. Hoewel ik het nog steeds een fantastisch beroep vind, is het geen romantisch bestaan. Hoge werkdruk, moeizame werk-privé balans, veeleisende eigenaren, hoge studieschuld, matige inkomsten en ga zo maar even door. Het leven van een dierenarts gaat niet over rozen. Sterker nog, de kans dat een vrouwelijke dierenarts in de Verenigde Staten zich van het leven berooft is 3,5x groter dan die van de gemiddelde Amerikaanse vrouw! Dat hadden ze er niet bij verteld toen ik 4 was.
Zelf moet ik ook regelmatig op mijn tong bijten om deze statistiek niet te noemen bij een eerste ontmoeting. Als iemand verrukt roept “Oh, dierenarts, wat fantastisch! Dat wilde ik vroeger ook altijd worden”. Om je vervolgens een foto van hun huisdier onder je neus te duwen met de vraag wat jij van dat plekje vindt. Want, tsja de grenzen van privé-tijd mogen kennelijk niet gelden als het HUN dier betreft.
Wat dat betreft zijn mensen gekke wezens. Ze kunnen redelijk relativeren, totdat hun dier in het spel komt, dan zijn de regels kennelijk anders. Met een medische vraag je huisarts bellen? Dan weten we allemaal dat dit tussen 8-9 uur kan en daarna krijg je alleen nog de assistente te spreken, tenzij het om spoed gaat. Op de kliniek waar ik werkte geldt ook een telefonisch spreekuur. Maar dan werden sommige eigenaren boos als ze niet buiten het spreekuur om een dierenarts te spreken kregen over niet-spoedeisende zaken. Tussen 8-9 bellen lukt dan ineens niet meer, want werk/ kinderen naar school brengen/ vul maar in.
Neem een kijkje op social media en dan keert je maag helemaal om. Dierenartsen worden voor van alles uitgemaakt, zonder de kans om zich te verdedigen. Ik zit regelmatig met tranen in mijn ogen en een steen in mijn maag te lezen wat er over collega’s wordt geschreven.
Een groot punt voor veel mensen zijn de kosten. Maar zorg is nou eenmaal duur, dat geldt voor de zorg die wij krijgen in het ziekenhuis maar ook de medische zorg voor onze dieren. Die kosten zitten hem niet in de salarissen van (dieren)artsen, maar in de overheadkosten; het gebouw, apparatuur, medicatie, nascholing, personeel, verzekeringen en ga zo maar door.
Natuurlijk zitten er in elke beroepsgroep uitzonderingen, maar vrijwel alle collega’s die ik ken zijn hardwerkende mensen, die ’s nachts wakker kunnen liggen van een patiënt. Die wel eens huilend midden in de nacht in de auto gestapt zijn op weg naar een spoedgeval, omdat ze zo kapot moe zijn. Die met trillende handen euthanasie-vloeistof opzuigen, omdat het ons ook niet in de koude kleren gaat zitten. En die zich regelmatig afvragen of ze het werk nog wel zo leuk vinden.
Ik zou zo graag willen voor al deze dierenartsen dat het geluid van waardering eens harder klinkt op social media dan het geluid van kritiek. Daarom zou ik jullie eigenaren en paardenliefhebbers willen vragen om een verhaal te delen over een moment dat jullie heel blij waren met je dierenarts. Omdat ze het probleem opgelost kregen. Of omdat ze je steunden bij de moeilijkste beslissing uit je leven.
Verhalen die ons helpen herinneren waarom we zo trots zijn op ons beroep, trots zijn om paarden te kunnen helpen. #ProudHorseVet
